τ27. Φουκό και Ντεριντά

Η γαλλική σκέψη του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα υπήρξε πιθανότατα το τελευταίο μεγάλο θεωρητικό ρεύμα που κατόρθωσε να ανανεώσει πλήρως τον χώρο και τον τρόπο διατύπωσης των φιλοσοφικών προβλημάτων. Η επιρροή της υπήρξε τεράστια: καλύπτει όλη τη διανοητική γεωγραφία και αγκαλιάζει όλους τους χώρους, από τον πολιτικό αναστοχασμό μέχρι την καλλιτεχνική κριτική και τον πειραματισμό. Οι στοχαστές που προώθησαν αυτή την ανανέωση υπήρξαν πολυάριθμοι και σπάνιας ποιότητας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Μισέλ Φουκό (1926-1984) και ο Ζακ Ντεριντά (1930-2004). Και οι δύο κατήγγειλαν τις συνήθεις προϋποθέσεις ενός συγκεκριμένου συλλογιστικού τομέα και επιτέθηκαν εναντίον του κυρίαρχου εθνοκεντρισμού, αν και από διαφορετικούς δρόμους ο καθένας: ο Φουκό μέσα από την πρακτική γενεαλογία της ιστορικής ανάλυσης και ο Νεριντά μέσα από την αποδόμηση του λογοκεντρισμού και του φαλλοκεντρισμού. Ακόμα και σήμερα, ένα σημαντικό μέρος του εννοιολογικού εξοπλισμού που έχουμε στη διάθεσή μας οφείλεται στην επιρροή αυτών των στοχαστών.